Esther stelt Miekie voor

Esther stelt Miekie voor

Miek en Esther kennen elkaar al heel wat jaartjes. In 1997 kwam Esther in dezelfde plaats wonen als Miek. Doordat de jongste zoon van Esther op dezelfde school als de zoon van Miek zat leerde zij elkaar kennen. Toen en nu nog bijzondere kinderen met een uitroepteken. Totaal verschillend dat dan weer wel.
Het schept een band als je kinderen 'samen' opgroeien.

2021-1997= 24 jaar kennen Miek en Esther elkaar dus.

Miek is de liefste vriendin die ik me kan voorstellen, daarmee alle andere lieve vriendinnen niets tekort te doen. Miek is ongelooflijk attent ondanks haar eigen dagelijkse zware soros. Ze vergeet geen verjaardag, ik wel, ze vergeet geen feestdag, ok wel, ze vraagt altijd hoe het met je is en cijfert zich weg indien ze dat nodig vind. Miek is onuitputbaar lijkt het soms wel, ik weet weliswaar beter, maar dat is hoe Miek zich gedraagt. Miek geeft in ieder geval nooit op. Ze blijft onuitputtelijk vechten voor haar gezin en iedereen waar ze van houdt. Ze oordeelt niet, luistert en heeft begrip waar anderen dat mogelijk niet hebben.

De afgelopen jaren hebben tol geeist, het gevecht van Miek met zorginstellingen, werk en als mantelzorger. Vriendinnen waar ze toch altijd voor klaar staat. En natuurlijk haar man en zoals ze zijn dochter noemt haar bonusdochter.

Miek staat voor iedereen klaar, zo helpt ze haar bonusdochter door de honden uit te laten of wat te helpen in haar huis. Ik (Esther) heb een paar extreem zware jaren achter de rug en zag de afgelopen maanden het leven niet meer zitten. Tijdens mijn ziekenhuisopnamen appt en belt Miek, ten tijde van de relatie waar ik aan onderdoor ga is Miek er terwijl ik schreeuw en huil uit frustratie. Ik lijd aan het Stockholmsyndroom besef ik me al tijdens maar zeker erna. Ze is er als ik gestalkt word en als ik het ziekenhuis in moet.
Dat terwijl ze het zelf zwaar genoeg heeft.

De gesprekken die ik met haar heb gaan van een traan naar een lach en visa versa.

Miek is een kanjer van de grootste rangorde!