Laatste dagen 2021

De laatste dagen 2021 tikken weg Miek had een zware tweede kerstdag gehad. Ik (Esther) was aan het malen gegaan, de altijd maar weer gedachtegang die ik tot 12 oktober 2018 nooit kende. Miek was thuis, verdrietig om alles wat in haar gezin gebeurd. Het contact met haar jongste zoon dat minimaal is, die geeneens dank je wel had gezegd. Hij stond zomaar voor de deur, zonder afspraak, ze wist dat hij naar iemand anders zou gaan ... Haar andere zoon (waarvoor ze mantelzorger is) heeft ze wel veel contact mee. Dat hij gebruikt wordt door mensen die van hem zouden moeten houden doet haar verdriet.

Ik had na de kerstdagen eindelijk de afspraak om melding/aangifte te gaan doen bij de politie. Alles wat er de afgelopen drie jaar was gebeurd werd weer omhoog gehaald. Dat is overigens meer dan in mijn bijna 10 jaar huwelijk met mijn ex man een Libanon veteraan, en de 8 jaar relatie met een man die uit Irak was gevlucht. Daarna zag ik 's nachts een mail van de advocaat. Jippie (sarcastisch bedoeld) weer data opgeven om mijn spullen weg te laten halen. Dan ook nog de vraag (Let op!) of ik weet welke post ik daar de afgelopen 5 maanden nog ontvangen heb en mis! Knap op een paar dingen na zou ik het niet weten.
De trigger naar de dossiers die daar nog liggen, en vooral dat 'het' in mijn fotoalbum van mijn ex-man en de kinderen heeft zitten gluren. Met de opmerking "Jullie zien er doodongelukkig uit".

Kortom opnieuw in de gedachten maalstroom, ik ben verdrietig, weer word ik zwaar depressief. Mijn situatie is dat ik anti-kraak in een kamer zit, gelukkig wel een eigen badkamer, gedeelde 'smerige' keuken. Die heb ik al een schoongemaakt, maar daar is niet tegenop schoon te maken. Bovendien heb ik al mijn zonen opgevoed. Het niets doen, geen vooruitzicht hebben breekt me op. Dat de bacterie weer in mijn weefsel zit die ook de sepsis (bloedvergiftiging) heeft veroorzaakt doet me geen goed. De tweede antibiotica is gaande, deze lijkt ook niet aan te slaan.
Gedachten en deze meen ik dat ik liever 12 oktober 2018 overgegaan was, dat alle ellende met 'het' bespaard was gebleven. In ieder geval had ik liefdevol en rustig mijn hoofd neergelegd.
Ik bel toch weer met de zelfmoordlijn, ook al weet ik de vragen die ze stellen, het is vooral uitstel heb ik zo langzamerhand het idee. Toch bedenk ik me dat het niet een heel fijn tijdstip is voor veel mensen, ik ga weer in het grote bos lopen.
De volgende ochtend is het wat beter en bel Miek, die gelukkig ook wat beter klinkt. Ze is hun zolder aan het opruimen. Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd. Af en toe schieten we toch in de lach ondanks onze zorgen en zware moed buien. Gesprekken als het is prima als ik niet meer wakker word geven wel aan dat we beiden aan het opraken zijn. Onze beider uitzichtloze situaties brengen meeleven en begrip naar elkaar.

Het feit dat drie keer een lipstiftje bij de Hema stelen strenger wordt gestraft dan mensen die andere mensen bewust (en herhalend) kapot maken blijft me verbazen. Miek ook we luchten naar elkaar onze harten over deze mensen. We snappen het niet! Zijn wij normaal en de rest gek? Of zijn wij gek (zoals de daders het maken) en de rest normaal?

We zeggen wel, er zitten zoveel mensen in dezelfde situatie!

Met oud en nieuw gaan we Harrie Potter zijn lot nadoen. Miek duikt met haar man de zolder op, ze kan niet meer tegen muziek en harde geluiden. 

Ik krijg in ieder geval bezoek in de avond die misschien wel blijft tot na 12 uur. Maar voel me net zo opgesloten in mijn anti-kraak kamer weliswaar luxe maar geloof me drie maanden zo wonen is helemaal niets aan. Vanaf mijn 19e (nu 56) heb ik altijd een eigen (huur)huis gehad. 

Het verdriet is diep en groot.

Hulp nodig?
Bel de luisterlijn: https://www.deluisterlijn.nl/
088 0767 000

of 

Zelfmoordlijn: https://www.113.nl/

0800 0113

.